Zo, ik loop schandalig achter met onze reisverslagen. Inmiddels zijn we van Sydney naar New Zeeland gevlogen en kamperen we op de mooiste plekken waar we ooit geslapen hebben. Onder andere onder de sterrenhemel naast Mount Cook a.k.a. the Lonely Mountain voor The Hobbit fans onder ons ;) Tegen de tijd dat we in Japan zijn vermoed ik ook dat verslag te hebben getikt want WiFi is nog niet ontwikkeld op de shakey isles. Dus eerst terug naar India, naar Udaipur! Want India is een verhaal apart. Te bijzonder, te bizar, te vies, te druk en te mooi om niet te delen.

Slenteren in Udaipur

Na 3 nachten in het pittoreske Pushkar vertrekken we opnieuw met de trein die ons 290 km verderop brengt: Udaipur. Door de Indiërs zelf benoemd als de meest romantische stad van India. Wederom door de aanwezigheid van een meer; Lake Pichola. Niet heilig maar wel bezaaid met drijvende paleizen en een prachtige zonsondergang achter de heuvels vanaf Gulab Bagh, te bereiken met een gondel.

Om bij te komen van het minder idyllische Pushkar nemen dan dit keer geen hostel voor 14 euro maar een degelijk hotel met uitzicht op het stadspaleis. De glimmende marmeren vloer van het hotel wordt nog net niet voor onze voeten opgepoetst. (Iemand die weet hoe ik weleens van de trap af kom kan beamen dat dat voor mijn eigen veiligheid ook beter is.)
We baden in de luxe van een grote schone kamer inclusief regendouche met warm water en harde stralen. Het vorige hotel in Pushkar had ook zeker harde stralen. Drie om precies te zijn. Die gingen allemaal een andere kant op. Wat overigens wel betekende dat we op de wc konden blijven zitten om te douchen…
Enfin, we nemen iedere dag de benenwagen dwars door of rondom het paleis naar de smalle straatjes die af en aan naar het meer lopen. Een stad vol muurschilderingen en koffiebarretjes op iedere hoek. Het valt ons op dat het er schoon is. En de heilige koe schittert in afwezigheid. Udaipur bevalt ons. Twee dagen in Udaipur slenteren we door de stad (daar zijn wij echte pro’s in), eten we taartjes bij de Duitse bakker (ook geen moeite mee) en doen we vooral niet te veel (eh..zie vorige opmerking). Meer is er eigenlijk ook niet te doen hier.


Om de romantiek aan den lijve te ondervinden boeken we een boottochtje bij zonsondergang over het meer langs het paleis. De romantiek is ver te zoeken met 24 andere toeristen in oranje reddingsvest om ons heen. En de zon was ook nog lang niet onder. Dit is India, en zoals met alles in India is het idee leuk maar de uitvoering wat minder.

Een fort en een tempel

Bij vertrek huren we een chauffeur en laten ons 300km door Rajasthan vervoeren naar Jodhpur. Onderweg stoppen we bij twee bijzondere plekken; Kumbalargh, een fort. En Ranakpur, een tempel. Hoe verrassend.
We beklimmen in alle rust de torens en de ‘Great Wall of India’ van Kumbhalargh.
Bij de tweede stop stellen we ons nog eenmaal open voor de religieuze kant van ons gastland. We bezoeken de grootste, belangrijkste en volledig uit wit marmer opgetrokken Jain-tempel van India. Of nou ja, in ieder geval één van ons.


De regels: geen korte broek, geen schoenen, geen voedsel en geen foto’s van het heiligdom. Foto’s maken kan wel. Koop een extra tickets voor je camera en je mag zoveel heiligs vastleggen als je wilt. Toeristenoplichterij en heiligschennis in zijn puurste vorm. Welke toertist wil nu géén foto’s maken van een van de ‘hoogtepunten’ van de regio?
Maar vooruit, we nemen de proef op de som: schoenen uit en op naar de kaart- en tascontrole. Mijn banaan en fles water worden uit mijn tas gehaald en moet ik achterlaten. Ik overhandig mijn cameraticket en laat de camera zien. Er ontstaat een kleine discussie over mijn Macbook ‘You have tablet too, you need ticket’! Nee, dat is een laptop. ‘No is tablet, pictures!’ Nee, dat is een LAP-TOP, geen camera!’. Met wat gemok mag ik door. Ondertussen in de mannenrij, want oh ja, mannen en vrouwen gescheiden naar binnen, wordt Martien gewezen op zijn telefoon ‘You need ticket sir, is camera!’ Maar Martien gaat helemaal geen foto’s maken. ‘You need ticket sir, also for camera!’ Want er zat ook een camera in zijn tas. Mijn heilig boontje bedenkt ineens dat ik natuurlijk óók een smartphone bij me heb mét camera functie. ‘You need ticket for phone, m’am’. Of we dus even voor 2 iPhones en 4 camera’s tickets willen kopen anders geen entree. Martien zegt ze ‘vriendelijk’ dat ze die tickets ergens anders kunnen stoppen en beent naar de kassa om zijn geld terug te eisen. ‘Liefje’, roep ik snel ‘, als je toch niet gaat pas jij dan even op mijn spullen?’ en dump snel mijn tas en wandel op bloten voeten bepakt met slechts een camera de almachtige tempel in.