Wereldreis: de koeienvlaaien van heilig Pushkar

Eigenlijk was de titel ‘Welkom in (schijn) heilig Pushkar’. Maar enige nuance is op zijn plaats. Even een beetje achtergrond schetsen: Indiërs zijn gelovig. Het hindoeïsme overheerst met 70% waarna nog 30% wordt ingevuld door de Islam, Sikhisme, Jainism etc.  Overal om ons heen worden we geconfronteerd met het geloof; tempels, moskeeën, altaren. De Hindu vrouwen zorgen voor de meest kleurrijke taferelen op straat en de Sikh mannen in hun witte gewaden met grote tulband op hun ongeknipte haren leven een vreedzaam bestaan naast elkaar. De Sikhs uiteraard wel gewapend met dolk in hun holster.

Na onze geslaagde tijgermissie hebben we een flinke treinrit van zo’n 6 uur voor de boeg van Sawai Madhopur naar Pushkar, een dorp gebouwd rondom een heilig meer. Iedere Hindu zou één keer in zijn leven een pelgrimstocht moeten maken naar het meer alwaar zich te dompelen in het heilige water van één van de 52 baden (Gaths). Zo is in één van de baden de god Vishnu gespot als reïncarnatie van een wild zwijn. En in een andere bad is het as van Gandhi uitgestrooid. Een feest voor de toegewijde Hindu.

De regels van heilig Pushkar

Martien en ik zijn atheïst maar zoals het een echte reiziger betaamt staan we open voor andere culturen en gewoontes. We zijn te gast in India en proberen naar eer en geweten respect te tonen en ons aan te passen. Zo kleed ik mij netjes in lange broek en hooggesloten shirts en drapeer een sjaal om mijn schouders.  We houden ons aan de regels. Want oh… die zijn er:

• Geen foto’s maken van badende Hindu’s.
• Geen consumptie van vlees, vis of eieren. Gelukkig wel yoghurt en melk van de heilige koe.
• Geen schoenen binnen 3, 6 of 10 meter van het water. De meningen zijn verdeeld, de afstand verscheelt per verbodsbord.
• Schoenen en damestas zijn binnen tempels verboden. Maar er is altijd iemand die voor 10 roepie wel op je spullen wil passen. (Hier ben ik misschien wat te slecht van vertrouwen en laat no way mijn spullen achter om ze daarna nooit meer terug te zien). De tempels zien we niet van binnen, ik voel me daar ongemakkelijk.  Ik ga thuis ook niet een kerk in om even te kijken hoe dat bidden werkt.
• De gouden regels voor de naar zichzelf zoekende Westerse hippie: blijf in Pushkar voor onbepaalde tijd, was je haar niet meer, verpats je schoenen en loop ‘net als de locals’ de hele dag op je blote poten door de koeienstront.
• Geld laten aftroggelen door zogenaamde gelovigen door het aannemen van bloemetjes die je hardhandig in je handen worden gedrukt. Neem je het niet aan (want oplichterij) krijg je een boze blik en toon je geen respect voor het meer. Doe je het wel, beland je in een truc waarbij je opeens een hoop geld moet ‘doneren’ en een rode stip op je voorhoofd krijgt.

Dergelijke oplichters praktijken, klakkeloze donatie verzoeken uit naam van een God en vercommercialisering van ‘heilige’ grond door het vragen van belachelijke entreegelden roepen weerstand op bij ons. Zie oorspronkelijke titel. Maar we zijn te gast. Dit is nu eenmaal de ‘real India experience’. Adem in, adem uit en door.

Vies, fotogeniek en fascinerend 

Nee, Pushkar is niet zomaar een dorp. Het dagelijks leven is fascinerend om voor bij te zien gaan met meerdere kleurrijke bruiloftsoptochten op een dag waarbij de fanfare door de stad dendert en om de 100 meter stopt voor een dance battle. Het krioelt  in Pushkar van de winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen. Het is kleurrijk, vies en stoffig. Het is een broedplaats voor zwevers en yogi’s, heilig voor de Hindu en niets voor ons nuchtere Rotterdammers.

Laatste tip: stel jezelf onderdanig op met je blik op de grond gericht want voor je het weet heb je een verse koeienvlaai tussen je teenslipper.